การศึกษาลักษณะใดที่ช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตและมีความสุขการศึกษาลักษณะใดที่ช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตและมีความสุข
รากฐานแห่งปัญญาก็คือการศึกษา และยังถือว่าการศึกษาถือว่าเป็นพื้นฐานที่สำคัญที่จะนำพาทุกคนให้ก้าวไปสู่การมีชีวิตที่ดีและมีความมั่นคงทางด้านหน้าที่การงานต่อไปในอนาคตแต่เมื่อพูดถึงเรื่องของการศึกษาหรือว่าการเรียนในบ้านเรายังคงมีความเห็นที่แตกต่างกันออกไป เพราะถ้าหากเราติดตามข่าวสารกันอยู่เรื่อยๆเราจะเห็นว่า การศึกษาไทยอาจจะยังไม่ตอบโจทย์ในหลายๆเรื่อง แต่ถ้าหากพูดถึงเรื่องการศึกษาที่จะช่วยให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีและมีความสุข นักเรียนทุกคนอาจจะไม่ต้องเรียนเก่งร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ต้องสอบติดแพทย์กันทั้งหมดแต่จะต้องมีลักษณะดังนี้ รูปแบบของการศึกษาที่ดีจะต้องเป็นการให้ความรู้และให้ทักษะพื้นฐานที่จำเป็นอย่างเพียงพอเช่นความรู้ทางด้านทักษะภาษาการคิดคำนวณรวมไปถึงความเข้าใจทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านี้มีความสำคัญและมีความจำเป็นต่อการดำเนินชีวิตไปในอนาคตและการใช้ชีวิตประจำวันดังนั้นจึงควรที่จะมีการสนับสนุนให้ทุกคนได้รับการศึกษาขั้นพื้นฐานอย่างน้อย 12 ปีจึงจะเพียงพอต่อการทำความเข้าใจและความจำของเด็กสำหรับการที่จะยกระดับคุณภาพชีวิตให้ดีขึ้นในอนาคต นอกจากการศึกษาที่ดีพอจะทำให้ทุกคนเป็นคนฉลาดมีเหตุผลและที่สำคัญคือต้องเป็นคนที่มีความฉลาดทางอารมณ์คิดเป็นแก้ปัญหาเป็นและจัดการกับสภาวะอารมณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะสิ่งที่เราจะเห็นและได้ยินข่าวของสังคมยุคนี้ที่เมื่อไหร่เกิดเรื่องอะไรกระทบกระเทือนจิตใจขึ้นเพียงเล็กน้อยเราก็หันมาฆ่าตัวตายมากขึ้นหรือทำร้ายผู้อื่นมากขึ้นเพียงเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองดังนั้นแล้วสิ่งต่างๆเหล่านี้มักจะสะท้อนให้เห็นถึงสภาพสังคมที่มาจากรูปแบบของการศึกษานั้นเอง การศึกษาจะต้องสร้างลักษณะนิสัยที่ดีให้กับผู้เรียนทุกคน และยังคงลักษณะนิสัยที่ดีนั้นติดตัวไปจนแก่เฒ่าหรือตราบจนชั่วชีวิตไม่ว่าจะเป็นเรื่องความซื่อสัตย์ความขยันความอดทนและความรับผิดชอบรวมไปถึงลักษณะนิสัยอื่นๆที่เป็นเรื่องที่ดีงามเพราะสิ่งเหล่านี้จะทำให้มนุษย์อยู่ในสังคมอย่างมีความสุข การศึกษาจะต้องสร้างความเจริญงอกงามทางด้านร่างกายซึ่งมนุษย์ที่มีการศึกษาดีจะต้องรู้จักดูแลสุขภาพร่างกายตัวเองให้แข็งแรงมีพลานามัยที่ดีปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ อันจะนำมาซึ่งความสุขของบุคคลเหล่านั้น การศึกษาที่ดีจะต้องทำให้ผู้เรียนเป็นคนที่เห็นประโยชน์ส่วนรวมมาก่อนประโยชน์ส่วนตนรู้จักหนักเอาเบาสู้ และรู้จักช่วยเหลือผู้อื่น พร้อมทั้งยังมีความเสียสละในประโยชน์ของตนที่ควรจะได้ให้แก่ผู้อื่น เรียกว่าเป็นการเสียสละตนเพื่อประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าส่วนตนนั้นเอง{...}